Uganda 2013 – Pearl of Africa

 
Dat we dit jaar weer een verre reis gingen maken, dat stond vast, we waren er aan toe. Maar waar naar toe, Zuid – Amerika, Azië… Op naar de vakantiebeurs voor meer ideeën. De eerste stand die we tegenkomen is van Matoke tours, ze reizen naar Oeganda en ik ben direct verkocht. We hoeven niet meer verder te kijken. Thuis nog wat verder gezocht voor  informatie en uiteindelijk alles geboekt, met als hoogtepunten een gorilla permit en een verblijf in een boomhut.
 
Oeganda: republiek, 241.550 km2, bezit meer dan helft van het op een na grootste zoetwatermeer, 34.750.000 inwoners, bestaat uit 5 koninkrijken, 77 districten, ieder volk heeft zijn eigen taal en als ze naar school zijn gegaan spreken ze ook Engels.

 
Vandaag 21 september 2013 bijna 8 maanden later is het dan zover, vertrek naar Oeganda. Na een korte tankstop in Rwanda komen we na 10 uur vliegen aan op Entebbe.  Het blijkt dat er een aanslag is geweest in Nairobi, alle luchthavens in de omgeving incl. Entebbe worden verscherpt beveiligd. We worden dan ook direct naar het hotel gebracht, de reizigers die vanaf Brussel komen zullen we later in het hotel tegenkomen… Maar het is midden in de nacht en wij besluiten om direct te douchen en te gaan slapen.
 

De volgende dag 22 september 2013 ontmoeten we de groep, 5 Belgen, 6 Nederlanders en 1 Belgische reisleider Martin. Het regent hard en lang, het regenseizoen is begonnen.

 
Entebbe ligt op ongeveer 1100 meter hoogte, dus we gaan rustig van start om alles te laten wennen. Eerst even geld wisselen en benodigde inkopen doen bij de supermarkt, yes, eindelijk miljonair! En dan vertrekken we naar Jinja – Oorsprong van de Nijl. We hebben al eerder in Oost-Afrika rond gereisd, maar in Oeganda  leeft iedereen echt nog basic en dat zien we al in de stad, er staan super-de-luxe gebouwen, maar tussendoor staan ook nog de kippenboer, kapper, doodskisten maker en de slager met zijn lemen hutje.

 
Na aankomst in bij accommodatie The Haven wordt het huisje toegewezen en kunnen we nog even wat ronddwalen door de tuin, wat een super omgeving! We kijken uit op een grote stroomversnelling. Mijke twijfelt nog steeds of ze zal gaan raften, zouden ze dan over die stroomversnellingen gaan, aik! ’s-Avonds gevraagd aan Martin of ze alsnog meekon gaan raften. Binnen 5 tellen was het geregeld, ze gaat morgen raften. Dat gaf mij een vrije dag in de omgeving.

 
23 september 2013
Na het ontbijt vertrekt Mijke met Jan (70) voor het raften, wij gaan met de rest van de groep een eerste boottripje op de Nijl doen. Oeganda hoort bij de zwaarste raft avonturen die er zijn, later blijkt ook dat de boot is omgeklapt en Jan volledig van de kaart het water wordt uitgetrokken. De raft gaat verder zonder Jan welke bij de begeleiding blijft.

 
Bij de lunch zien ze Jan weer, gelukkig is hij opgeknapt vol goede moed wil hij weer mee. De begeleiding ziet dit echter niet helemaal zitten, brengen hem liever naar huis en Jan neemt het advies ter harte. Hij geeft aan met mij foto’s te gaan maken, ik heb hem die middag echter ook niet meer gezien, het was toch een grotere aanslag dan gedacht.

 
Wij rijden naar een dorp waar we in een boot stappen om de eerste kennismaking met de Nijl te maken. We varen langs vissersdorpen en fraaie uitzichten. Ook zien we de nodige vogels die hier broeden zoals de Heilige Ibis, Afrikaanse Nimmerzat, Hammerkop en diverse ijsvogelsoorten.

 
Een goed begin! Later bij het hotel loop ik nog wat in de prachtige omgeving en zie diverse vogelsoorten die nieuw voor me zijn. Ook blijken er apen rond te struinen, wat altijd een leuk onderwerp is.

 
24 september 2013
Het reizen is echt begonnen, we staan op tijd op, zodat we de koffer weer netjes kunnen maken, nog even een kop koffie en we kunnen. Deze accommodatie blijkt later één van de weinige accommodaties te zijn met licht en elektra op elk moment….we worden teruggegooid in het verleden en alles is niet meer vanzelf sprekend.

 
Na het ontbijt vertrekken we naar Sipi falls – 3 watervallen in vulkanisch gebied bij Mount Elgon. Dit is onbekend Afrika, weinig toeristen komen hier en als de lokale bevolking ons ziet worden ze enthousiast, ze zwaaien tot er niets meer te zien is, het is duidelijk dat wij meer bekeken worden dan andersom… Rond lunchtijd komen we aan bij Mozes onze gids. We hebben een korte picknick lunch met uitzicht op de watervallen, waarna we van start gaan met onze survivaltocht.

 
Door de regenval en de hoogte valt het toch niet mee al dat klimmen en klauteren, we zijn echt niets gewend! We zitten direct tussen de bananen en koffieplantages en nadien in de jungle.

 
We hebben een leuke dag met uitleg van Mozes over de koffiebonen, hier komen de beste Oegandese koffie bonen vandaan! De watervallen, de grotten, de pijnkruiden en liefdesbloemen… (Mijke probeert ze uit bij mij, ben net gestoken, maar dat was volgens Mozes niet de goede plek om iemand verliefd te laten worden). Mozes was het ook nog niet gelukt hij was nog vrijgezel en opzoek naar… het maakte niet uit zwart of Muzungu (blanke). Genoeg gekletst, ik probeer wat lange sluitertijden opnames te maken van de watervallen, het viel echter niet mee door het harde licht in combinatie met bewolking in de achtergrond. We zwaaien af en vertrekken.

 
Matoke heeft een aanbieding gekregen van Protea (een luxe hotel ) we overnachten in een goede hotelkamer, we durven bijna niet naar binnen in onze vieze survivaloutfits.

 
25 september 2013
Vandaag heel lang in de auto, we gaan naar het noorden Gulu. Onderweg komen we nog een “file” tegen en onze chauffeur besluit een binnendoor route te nemen, helaas onze voorganger, een grote truck ook. Dit gaat voor problemen zorgen, in de middel of nowhere komen we vast te zitten, de kinderen vinden het erg spannend, en leuk die blanke mensen!, de moeders zijn erg boos en meppen in het rond met takken van maisplanten, hun oogst wordt vertrapt door hun eigen kinderen en de grote truck slipt alles weg.

 
Maar uiteindelijk redden we het en zien we de rest van de groep op onze lunch plek. Martin heeft Indiase curry met naanbrood voor iedereen besteld, een goede keuze!

 
Oeganda heeft eigenlijk voornamelijk oorlogshistorie, als je zegt dat je naar Oeganda gaat vraagt iedereen of het wel veilig is, en iedereen begint over Idi Amin, de slachter van Oeganda. Hij heeft het wild met 90% verminderd en ook de mensen populatie is er niet goed uit gekomen. Daarna kwam Obote, ook niet de meest geschikte leider, waaronder weer diverse slachtoffers vielen. Hierna kwam Museveni die rust in het land bracht, alleen geen vat kreeg op het Noorden, waar het Lord’s Resistants Army met als leider Joseph Kony zat, die de verdeling in Oeganda oneerlijk vond en van “bovenaf” aangestuurd werd om kinderen te ronselen als soldaat, als seksslaaf, etc.

 
Er zijn vele boeken over geschreven en Mijke had ze ook gelezen. Ze vertelde hierover hoe ziek ze er van werd, boeken als “Toen ik mijn broer dood moest bijten”, “De meisjes van Aboke”, het ene verhaal nog erger dan het andere en natuurlijk de film van Marco Borsato “Witlicht”. Gulu en omgeving zijn lang belast geweest met de strijd, het is nu ongeveer 5 jaar rustig, echter Kony heeft zich nog niet overgegeven en verblijft nog ergens in Soedan, waar hij verder gaat met zijn oorlog.
 
26 september 2013
We gaan op bezoek bij de projecten van Warchild, scholen en werkplaatsen waar mensen die door de oorlog geen opleidingen hebben gehad alsnog worden opgeleid tot lasser, houtbewerker, kapper, naaister, e.d.. We worden rondgeleid door Kathy een ex-sexverkoopster (geen kindsoldaat, maar moest haar lichaam verkopen om te overleven), ze heeft de mogelijkheid gekregen om er uit te komen en is afgestudeerd als sociaal psychologisch werker.

 
Iedereen leeft hier samen ex-kindsoldaten, leiders, dorpsslachtoffers en probeert te overleven met de weinige spullen. We mogen alles vragen en zij mogen ook alles aan ons vragen. Toch wel moeilijk zo’n onderwerp en dan directe vragen stellen in een groep. Mijke probeert wel een op een met iemand te praten wie ooit als leerling is begonnen en nu als leraar is aangesteld. Hij heeft nooit in het bos geleefd als kindsoldaat maar wel van alles meegemaakt. Achteraf na de reis kunnen we zeggen dit het meest armoedige gebied was en ook mentaal zijn ze kapot, en we verwachten dat het nog vele jaren gaat duren met herstel.  Ze lachten allemaal, maar de ogen waren heel diep zwart.

 
Als we alle ateliers hebben gehad, krijgen we een buffet lunch aangeboden door een dorp in de buurt. We worden verwelkomd met gezang en dans en kunnen ook hier in de huisjes gaan kijken en praten met de lokale bevolking. We mogen proeven van het lokale eten, en ik moet zeggen dat is nog lang niet zo slecht was, spinazie, rijst, pindasaus nu maar hopen dat onze magen er ook zo over denken.
 
Na de lunch hebben we weer een behoorlijke tocht voor de boeg naar ons eerste Wild Park Murchinson Falls – alwaar we de komende 3 nachten verblijven. Tegen het vallen van de avond komen we aan in Fort Murchinson, worden de kamers verdeeld en gaan we aan de maaltijd.

 
27 september 2013
Vervroegd ontbijt we gaan op morning game drive in Murchinson falls.

 
Murchinsons falls, ongeveer 3850 km2 groot, 465 vogelssoorten, doorsneden door de Nijl 120 kilometer. Geleden onder de vele oorlogen met afslachting van 90% van het wild en nog steeds lijdend van stropers voor de Aziatische markt, waar ze denken dat ivoor goed is voor je seksleven. Ze zijn druk bezig om stropers tegen te gaan en de wildstand te verbeteren, en neushoorns weer terug te plaatsen in het park.

 
Helaas moeten we constateren dat de volgende vijand is opgestaan. Er is olie ontdekt, hoeveel en kwaliteit zijn ze op dit moment aan het onderzoeken door verschillende proefboringen. We vragen ons af wat er over 5 jaar nog is in het park, wild is erg gevoelig voor trillingen en de mens is erg gevoelig voor rijkdom en macht.

 
Tijdens de rit zien we gelukkig van alles rond scharrelen. Giraffen, olifanten, waterbokken, buffels, en diverse roofvogels in de lucht. Blijft toch wel gaaf om het wild in het echt te zien i.p.v. op National Geographic Channel.

 
Rond het middag uur komen we aan in het mooie hotel Paraa Lodge. Hier kunnen we even iets eten en drinken en rond wandelen. Het is er heet, het zwembad lonkt.

 
Echter geen tijd want we gaan op Bootsafari richting het delta gebied op zoek naar een doelsoort van mij op deze vakantie, de Schoenbekooievaar.

 
We vinden uiteindelijk enorm veel Nijlpaarden, krokodillen, Afrikaanse visarenden, Slangenhalsvogel, ijsvogels, en…en de Schoenbekooievaar. Wat een lelijke vogel….maar erg indrukwekkend. Ik schiet mijn kaartje vol en geniet nog even van het moment.

 
We varen vol genoegen terug en rijden terug naar het hotel.

 
28 september 2013
Vannacht was de maag van Mijke overstuur, alles eruit, dus vandaag op rantsoen. Ik ben vandaag jarig en hoop dat niemand er achter komt. Helaas was onze goede gids Martin iemand die zich goed voorbereid en regelde in de avond dat ik werd toegezongen door de groep en de keukenbrigade een verjaardagstaartje gemaakt hadden.

 
We starten weer met een gamedrive richting Paraa alwaar we de rivier oversteken om te lunchen in Red Chili Camp en ons klaar maken voor de boottocht naar de watervallen.

 
De gamedrive leverde weer een breed scala aan wild en vooral vogels op, de lunch was perfect!

 
We lopen naar de boot en als we wegvaren begint het hard te regenen, het is nou eenmaal  regenseizoen en dan kan dit gebeuren, dit is een van de weinige activiteiten waarbij we regen hebben gehad, meestal was het droog en regende het alleen als we onderweg waren of in de nacht.

 
Onderweg zien we weer enorm veel Nijlpaarden, indrukwekkend hoe zij die bek open trekken!

 
Ook zien we diverse Bijenetersoorten en ijsvogels die in de oevers broeden. Uiteindelijk ariveren we bij de waterval.

We blijven toch nog wel een heel eind van de watervallen af, die met een enorme kracht 45 meter naar beneden stort. Ik heb gelukkig lensmateriaal genoeg bij om het allemaal vast te leggen.

 
Op een rots in het water zien we een koppeltje Rotsvorkstaartplevieren. We varen dezelfde route weer terug.

 
Buiten het regen seizoen is dit een van de weinige plaatsen voor het wild, om water te vinden.

 
We zien heel veel nijlpaarden, vogels en krokodillen, maar olifanten e.d. laten zich pas op het eind van de boottocht zien aan het water. Gelukkig zorgde de ondergaande zon voor mooie sfeer beelden. Mooie afsluiting van deze dag!

 
29 september 2013
Gisteren was het al een beetje bekend, het programma moet worden omgegooid, de ferry die ons de Nijl zou laten oversteken is nog steeds kapot en na 4 dagen is er nog steeds niemand die kan vertellen wat er kapot is.

 
Helaas we gaan niet naar de top van de watervallen, we rijden via de Karumawatervallen (minder bekend, ook heel mooi, maar bijna niet te bereiken) naar Hoima, een hotel om de reisduur te doorbreken.

 
Het is een simpel Oegandees hotel, met een schitterende tuin. Mijke besluit om maar weer eens een duik in het zwembad te maken, terwijl ik me vermaak in de tuin en in de bar. Ik vind achter onze huisje een waterpoel met een boom vol nesten van Zwarte Wevers.

 
Er vliegt ook weer van alles door de tuinen. Ik vind hier geen rust!

 
30 september 2013
Alweer een behoorlijke reisdag, de wegen zijn hier nog bijna niet geasfalteerd en bestaan voornamelijk uit klei en rotsen dus alle ritten kosten heel veel tijd. Ook vandaag is er weer een vrachtwagen omgevallen op de modderglijbaan.

 
We zijn blij met onze chauffeurs die hun werk verstaan en ons elke dag weer veilig naar onze volgende bestemming brengen.

 
We zijn op weg naar Kibale forest, accommodatie Chimps Nest. Hier zullen we midden in de jungle overnachten in de al veelbesproken boomhut. Hoogte en muizen in de matras zorgde voor een 2de nacht in een gelijkvloers hutje…

 
1 oktober 2013
Wat een nacht zeg…. Maar even doorzetten want vandaag gaan we op zoek naar de chimpansees. We krijgen een briefing en worden verdeeld groepen van maximaal 8 met een begeleider en een stagiaire. We gaan spoorzoeken naar de chimpansees. Onze chauffeur Richard is hier helemaal in zijn element, hij komt hier vandaan en heeft onze begeleider opgeleid. Hij komt dan ook helemaal los om van alles te vertellen over de omgeving, chimpansees, vogels, etc.

 
Kibale forest: nationaal park 770 km2, 335 vogelsoorten, toegankelijk regenwoud, grootste concentratie chimpansees (+-1500).

 
Wetenswaardigheden chimpansee: genetisch tussen de 95 en 99,4% gelijk aan de mens. Leven veel op de grond, helaas niet toen wij er waren, ze bleven goed in de hoogte zitten. Mannetjes 1.80m – vrouwtjes 1.60m, geslachtrijp mannetjes rond hun 15e, vrouwtjesrond hun 11e.

 
Als we zijn weggebracht met de auto en we zetten de eerste stappen in de jungle horen we de eerste geluiden van de chimpansees, binnen een uur hebben we ze opgespoord en mogen er een uur bij in de buurt blijven. We worden omringd door vele mooie vlinders en andere apensoorten, de jungle is echt fantastisch. Fotograferen is echter een 2de…het is inmiddels middag, de zon hoog aan de hemel en we lopen onder een bladderdak. We doen het ermee, en genieten van al het moois.

 
We zijn weer op tijd voor de lunch, onze koffers zijn naar een nieuwe lodge gebracht, even kijken of we hier vannacht wel kunnen slapen. Vanmiddag is er een mogelijkheid om een wandeling door het Bigodi Swamp te gaan maken. Bijna iedereen besluit mee te gaan, het is een leuke tocht, maar als je met zoveel mensen bent zie je toch echt niet zoveel, dat is jammer… en we sluiten ook nog af met een fikse regenbui. Even snel onder de douche, eten, een lokale dansvoorstelling en pitten.

 
2 oktober 2013
Vandaag splitsten de Belgen en Nederlanders. We gaan naar Queen Elizabeth National park. De Nederlanders starten vanmiddag met een 2e chimptracking door de Gorge Kyambura kloof. Onszelf goed ingepakt en daar volgt weer een survivaltocht, het heeft de afgelopen dagen flink veel geregend, we worden gewezen op de sporen van een leeuw en overal zien we de sporen van nijlpaarden.

Ik ben onderweg aangevallen door een Army Ant, gelukkig het is er maar 1, maar het is toch wel een gemene beet. We horen verschillende apen en vogel geluiden, worden af en toe aangevallen door de Tseetsee vlieg (red. continue!). We zitten midden in de jungle en proberen met heel veel moeite rechtop te blijven staan op de glibberige rots klei wanden. Ik vrees een beetje voor mijn apparatuur, maar hulp wordt geboden door onze gidsen.

Als blijkt dat we rivieren over moeten steken en waarschijnlijk tot onze nek het water in moeten besluiten we met z’n alle dat dat teveel van het goede is, laat de chimpansees maar even zitten… De bavianen laten zich nog wel even zien. Het was weer een mooie survival tocht en goede voorbereiding voor de tocht der tochten over enkele dagen…. Naar de berggorilla’s.

De Belgen hebben een iets rustigere tocht gehad over het Kazinga kanaal – wij zullen deze morgenmiddag maken.

In de Bushlodge kunnen we bijkomen van vandaag, douchen in de buitenlucht met als achtergrondgeluid de knorrende nijlpaarden, zouden ze vannacht langs onze tent komen wandelen??

Ik ga nog even in m’n  eentje op pad en loop een buffel tegen het lijf (schrikken!), toch maar even gemeld, dat de dieren alweer actief op weg zijn naar het tentenkamp. Veel vogels hier in de omgeving, in de rivier zie ik wilde varkens drinken, en de Afrikaanse visarend jagen.

3 oktober 2013
We zitten midden in QENP, en starten dan ook weer met een vroege gamedrive. Hier gaan we voor de leeuwen… We hebben Silvia in de auto dus dat moet goed gaan, dat is onze geluksfactor…Loek straalt ook nog even de omgeving in.

QENP, ongeveer 1980 km2, 600 vogelsoorten, ligt aan de voet van het Rwenzori gebergte en tussen lake Edward en lake George, ziet eruit zoals vele parken in Kenia droog en heel veel gras. Verder niet te vergelijken met Kenia of Tanzania, daar hebben we al het wild gezien en ook nog in grote groepen, dat is in Oeganda niet meer te vinden, door de vele oorlogen is het echt sprokkelen naar wild.

Al snel spotten we de leeuwen en dit wordt dan ook snel door gebrieft aan de andere chauffeurs. We klimmen zelfs op het dak om het allemaal goed te kunnen zien.

 
Ik blijf lekker laag om het standpunt fraai te houden.  Na een tijdje gaan we verder met de gamedrive en zien veel, van grote spinnen, vogels, uilen, mangoesten tot aan olifanten toe.

 
Mooi gebied, het bezoeken echt waard! De olifanten zijn hier niet schuw en komen erg dichtbij, al bleef de gids alert, het is ten slotte wild.

 
Uiteindelijk komen we uit bij een groot meer waar zoutwinning plaats vindt en kunnen we even shoppen bij de lokale souvenirwinkeltjes.

 
Vanmiddag gaan wij het boottochtje over het Kazinga kanaal maken, dit kanaal verbind Lake Albert met Lake Edward.

 
Hier vinden we hele kolonies Bonte ijsvogels, krokodillen, nijlpaarden en nog veel meer vogels… het is mooi weer en een mooie boottocht. Ik zie hier mijn eerste en laatste Hop en Visarend op deze reis. De Visarend bid boven onze boot, gaaf!

 
We gaan verder en zien nog een jonge nijlpaard bij zijn moeder liggen. Indrukwekkend!! We rijden weer voldaan terug en zien nog een groep jonge olifanten onder begeleiding van hun moeders. Dit blijft toch ook gaaf om te zien. Achteraf gezien ben ik alleen wat foto’s kwijt van het begin van de boottocht, het viel gelukkig mee.

 
4 oktober 2013
‘s-Morgens vertrekken we richting Lake bunyoni (het kleine Zwitserland van Oeganda) een merengebied tussen Kabale en Kisoro, het is een super de luxe accommodatie van Belgische eigenaren ook heerlijk eten – hoewel echt niets te klagen gedurende de reis. We moeten toegeven, toch wel een verademing om een kamer met fijn groot zacht matras, dekbed, geen klamboe nodig, een stabiele verwarmde douche en normaal toilet, wat zijn we toch verwend, o ja stroom hebben ze hier ook maar zelden.

 
Het is lekker kletsen in de tuin met schitterend uitzicht over het water af en toe zon, af en toe regen.. Mijke gaat vandaag niet veel doen en ik vermaak me wel in de tuin en neem Jan mee voor een van de speurtochten naar nieuwe vogelsoorten. ’s Avonds wordt de openhaard aan gemaakt en drinken we nog een slaapmutsje.

 
5 oktober 2013
Vandaag maakt de groep een boottocht die gisteren niet door kon gaan vanwege het onstabiele weer. Ik besluit in de tuinen te blijven, ik had een Malachite Ijsvogel ontdekt en wilde hier betere foto’s van. Het viel niet mee door de begroeiing. Ook vlogen hier veel vliegenvanger soorten en Honingzuigers.

 
In het meer zit vis, maar is moeilijk te bevissen vanwege de diepte. Ze hebben wel rivierkreeftjes, dat is hier dan ook een specialiteit.

 
De groep gaat diverse eilandjes af en horen de tragische geschiedenis aan van ziekte eiland, het eiland van ongehuwde zwangere vrouwen. Ze zien de lokale bevolking van het ene eiland naar het andere eiland kanoën met zwemmende koeien er aan vast geknoopt.

 
Ze besluiten voortijdig aan land te gaan om lopend door het dorpje terug naar het hotel te gaan voor een heerlijke lunch waarna we via Kisoro vertrekken naar lake Mutanda met uitzicht op de Virunga vulkaan keten (vulkanen van Congo, Rwanda en Oeganda).

 
Dit is weer een toplocatie met prachtig uitzicht. De eigenaren blijken de ouders te zijn van de eigenaar van Matoke Tours.

 
Ik besteed hier tijd aan de lange sluitertijden foto’s in combinatie met een F10 filter (je kunt er niet doorheen kijken). Mijke kan er helaas vandaag niet van genieten, ze heeft last van haar maag, ze weet niet hoe snel ze bij het toilet kan komen… Morgen is de grote dag voor onze gorilla trekking, het zal toch nietwaar zijn hé. We proberen met wat beetje toast en cola de maag tot rust te brengen in de hoop dat ze voor morgen voldoende energie heeft om mee te gaan.

 
6 oktober 2013
De wekker gaat om 4 uur en Mijke voelt zich niet goed, maar eerder door weinige energie dan een slechte maag. Maar echt eten durft ze toch ook nog niet. Een banaan en droge toast dat moet blijven zitten, en van Ada krijgt ze nog een keer ORS. De lunch pakketten worden verzameld en uitgesplitst, foto tassen zijn in orde gemaakt we kunnen gaan.

 
De eerste tien minuten omhoog klimmen vanuit de accommodatie naar de bussen, die ons verder naar boven zullen brengen naar de Gorilla’s. Tenminste dat is de bedoeling na een tijdje over steile rotsachtige wegen met 4 wheeldrive aan raakt de auto oververhit en stopt er mee. De chauffeur blijft proberen te starten en komen zoetjens aan verder. Het echter steeds erger totdat onze andere chauffeur onder de motorkap kijkt. De radiator dop ligt naast de vulopening, alle koelvloeistof is er uit! Hier is iemand iets vergeten… Iedereen die voorbijkomt wordt gevraagd om de auto weer aan te duwen… Uiteindelijk vinden de chauffeurs dit risico te groot en worden we over gezet naar de andere bus, die ons veilig bij de briefing zal brengen.

 
Er worden diverse souvenirs uitgestald, we krijgen uitleg en worden bij juiste groep ingedeeld. Iedereen heeft zijn eigen Permit en hieruit blijkt welke Gorilla groep er bezocht wordt.
 
Wij mogen de Kahungye groep bezoeken in Bwindi Impenetrable National Forest. Hier leeft ongeveer nog de helft van de nog 720 Berggorilla’s van de wereld. Er zijn nog de westelijke (te zien in dierentuinen) en oostelijke Laaglandgorilla’s welke voornamelijk in Congo zitten. De Kahungye groep is een een groep die nog maar redelijk recent bezocht mag worden door toeristen bestaande uit 25 gorilla’s.
 
Richard de chauffeur heeft inmiddels de auto gerepareerd, de broek zit in de sokken, de groep van 6 is compleet (3 Nederlanders en 3 Australiërs), we kunnen vertrekken. Na een klein half uur hobbelen op de rotsen zijn we in een dorp aangekomen. De Porters (helpers, rugzakdragers) zijn er niet, zij wachten ons boven op de berg op. De chauffeur durft met de auto niet verder, het heeft hier van de week teveel geregend.

 
Dat betekend klimmen, met een zware rugzak. We starten rond de 1900 meter hoog en het hoogste punt dat we vandaag bereiken is 2340 meter. Het valt dan ook echt niet mee, we moeten een half uur stevig naar boven klimmen.  Tjonge jonge, en dit hoort nog niet eens bij de tracking! De ranger die ons begeleid neemt Mijke’s rugzak over, dat scheelt.
 
De rangers doen de tracking max. 1 tot 2 keer in de week, omdat het te zwaar is, en misschien ook wel om het werk een beetje onderling te verdelen. Porters mogen 1 keer per maand mee, om iedereen een kans te geven om geld te verdienen.
 
Hé, hé daar zijn de porters. Wij hebben er 2 nodig voor ons zelf en de rugzakken. Ik kan zeggen die heb je echt nodig, ze helpen je goed over de modderige paden. Mijke is nu al toto en dan moet het echte jungle klim werk nog beginnen. Ze vermoeden dat de gorilla’s op nog ongeveer 2 uur van hier zitten dus doorstappen met die handel.

 
Na 2 uur klimmen en klauteren in de jungle, (tijd om om je heen te kijken en te genieten van de overweldigende natuur is er niet, we moeten op letten dat we niet zomaar een paar honderd meter naar beneden glijden) komt het verlossende bericht de gorilla’s zijn gevonden en over een half uur zullen we er zijn. Ineens moeten we alles inleveren, stokken, rugzakken, eten en drinken. Alleen de fotoapparatuur mag mee. De Jungle wordt voor ons weggekapt om een route te maken die niet over de olifanten sporen gaat. Uiteindelijk de eerste blik, twee kleintjes in de struiken kijken ons aan…ik maak mijn eerste foto’s, shit kaartje vol, waarschijnlijk vergeten leeg te maken, formateren, fotograferen, shit….dat kaartje was nog niet gebackuped…! Achteraf blijkt de halve boottocht aan foto’s van 2 dagen geleden geformatteerd te zijn… Nu geen tijd om te malen, we lopen wat verder en kijken opeens recht in de ogen van een Silverback. Wow…., op een gegeven moment roept één van de rangers “back, back, back!!” De Silverback vindt we te dichtbij zijn en rent met een hard geschreeuw onze kant op! Hij stopt gelukkig en gaat zitten.

 
Wat een spanning, dit is geen dierentuin, dit is echt! We krijgen een uur om bij deze indrukkenwekkende dieren te verblijven de groep heeft 2 silverbacks en deze zitten niet bij elkaar dus wij moeten ook in beweging blijven, we worden naar de Silverbacks geleid, zien verschillende Black backs, vrouwtjes en baby’s. Ik denk nog aan de tip van Jan Vermeer, probeer ook foto’s te maken van deze jongens in hun omgeving en niet alleen van dichtbij. What you see is what you get, niets is te regeren hier, maar uiteindelijk zien we er eentje in de boom hangen. Gaaf! We lopen rustig verder door het groen en zien diverse Gorilla’s.

 
Na precies een uur moeten we vertrekken, de Gorilla’s krijgen weer rust. Je kunt ook aan ze merken dat het op een gegeven moment echt genoeg is, met respect verlaten we de groep. Wat een ervaring!, en nu weer terug… Na ongeveer een half uur lopen gaan we pauzeren op een open stuk met lunch.
 
De zon is doorgebroken en dan is het echt afzien, onze porters hebben het inmiddels ook echt zwaar, die rugzakken wegen dan ook niet niks, heb heel mijn assortiment aan lenzen en toestellen meegenomen (20kg)! Na de lunch lopen we dezelfde route terug maar nemen een tandje terug, om ook wat van de omgeving te zien. We belonen de porters en rangers na de trip met flink wat dollars en het lunchpakket van Mijke. We nemen onze diploma’s in ontvangst en weten niet hoe snel we richting bus kunnen die ons naar het hotel kan brengen we zijn echt helemaal op… Het was echt, echt heel zwaar. Maar wel gaaf, en indrukwekkend!

 
Bij aankomst in het hotel blijkt dat het andere deel van onze groep allang terug is en ook een fraaie ervaring opgedaan te hebben. Iedereen tevreden dus.

 
7 oktober 2013
Langzaam wakker worden, wat hebben we lang geslapen het lijkt wel vakantie. We gaan lekker ontbijten en kletsen wat bij met Loek en Silvia over de tocht van gisteren… op het bankje in de zon voor het hotel. Ik  blijf ondertussen langs het hotel lopen de vogels, uitzichten en Visotters spotten.

 
’s Middags gaan we met een klein groepje op bezoek in het nabij gelegen dorpje. Ik blijf bij het hotel. De groep gaat naar een schooltje, waar ze hen verwelkomen met zang en dans en graag laten zien wat ze allemaal leren. Ze gaan naar een mattenmaakster, de kruidendokter, de bedoeling was ook nog een bezoek aan de kroeg met bananenbier. Maar het begint hard te regenen. Ze schuilen in de woning van de kruidendokter op elkaar gepropt, in een woning nog kleiner dan onze hal.

 
Na een tijdje lijkt het weer niet te verbeteren en besluiten ze de poncho’s aan te doen en zo snel mogelijk naar het hotel terug te rennen – daar aangekomen zijn we drijfnat. Deze dag is weer voorbij gevlogen. Na het avondmaal gaan we kijken welke uil er elke avond roept. Er wordt door diverse vogelaars gespeculeerd, het blijkt echter een Kerkuil te zijn. Het is donker, dus een spook foto tot resultaat.

 
8 oktober 2013
Vandaag vertrekken we redelijk bijtijds voor onze lange rit naar Lake Mburo – kleinste nationale park, 350 vogelsoorten en enkele dieren die elders in Oeganda bijna niet voorkomen o.a. Zebra en Elandantilopen.

 
Er zijn geen olifanten in het park, wat meteen verklaart waarom het zo dicht begroeid is.

 
Het eerste deel heeft onze auto die nog niet echt de oude is het erg zwaar, bij de eerste heftige stijging en ravijnen aan alle kanten voor mijn idee, kan de auto het niet aan en loopt terug op de berg, na de tweede keer besluiten we uit te stappen en naar boven te lopen, dit nog een keer gaan wij en de auto niet overleven!

 
Bij aankomst doen we een korte gamedrive op weg naar onze super de luxe Tented Mhingo Lodge. Gebouwd op een rots en uitkijkend over het nationaal park met waterputten. We krijgen het Tree huisje, hopelijk beter als dan de eerste boomhut ervaring.

 
De aapjes zitten al op ons te wachten en wat een mooie ruime kamer, super de luxe! ’s Avonds in de bar genieten van de ondergaande zon en worden de Bushbabies gevoerd in het donker.

 
9 oktober 2013
Wij zijn lekker lui deze ochtend, iedereen heeft zijn eigen planning, sommige hebben een paardrijdsafari, sommige hebben een wandelsafari, sommige slapen uit. Wij dwalen even over het terrein zover je zelf mag komen zonder begeleiding en genieten van de Impala’s en Topi’s bij de waterputten.

 
En dan is het gedaan met de rust, we gaan terug naar de drukke stad Kampala, waar voor de meeste van onze medereizigers de laatste avond in Oeganda is aangebroken.

 
Lilian en wij gaan nog even nagenieten op Bulinguge eiland (inmiddels geen eiland meer, maar een schiereiland).

 
 
10 oktober 2013 tot en met 13 oktober 2013
We staan vroeg op we vetrekken om 9.00 uur naar de boot voor onze overtocht over Lake Victoria. Even afscheid nemen van de groep en dan kunnen we vertrekken…. We worden na 45 minuten verwelkomd door Patrick in Lagoon resort – We zijn maar met zijn drieën. We krijgen de Lion room met uitzicht op het bos. Leuke zitjes, leuk zwembad, even de relaxstand vinden en dan lukt het hier wel een paar dagen.
 
We gaan hier wat rondwandelen over het eiland, maken wat boottochtjes o.a. naar Idi Amin’s paradise eiland, kletsen met de eigenaar en zijn personeel, de reisleider Martin en zijn vriendin vereren ons nog met een bezoekje, we worden vermaakt door de honden Haribo en Lisa, we liggen lekker bij het zwembad, worden elke dag verwend met “Duitse” maaltijden, enkele vogels nog niet eerder gezien in Oeganda zorgen dat de fotokastjes vollopen en zo vliegen de dagen weer voorbij. In de tuinen van deze locatie vind ik veel reigersoorten, ijsvogels, bijeneters maar ook de Blue Touraco, één van de soorten die bekend is in Oeganda maar die we nog niet eerder gezien hadden. Een mooie afsluiting van een mooie reis.
 
Het is tijd om afscheid te nemen van Oeganda. Ik zelf kan het niet beter verwoorden dan Winston Churchill in 1908:
My journey is at an end, the tale has been told. Uganda is alive by itself. It is vital, and in my view, to become the most prosperous of all our East African possessions. Uganda is from end to end a “beautiful garden” where “staple food” of the people grows almost without labor. Does it not sound like a paradise on earth? It is the pearl of Africa.
 
Wij danken de groep voor de gezelligheid en in het bijzonder Martin voor de juiste begeleiding deze reis en de bijzondere verhalen en anekdotes die hij vertelde!